Terapia psychomotoryczna została opracowana w latach 60-tych przez dwie belgijskie terapeutki
M. Procus oraz M. Block współpracujące z polską neuropediatrą, specjalistką rehabilitacji neurologicznej
dziecka - doktor Zofią Kułakowską.

Terapia przeznaczona jest dla dzieci w wieku od 3 do 10 lat z zaburzeniami funkcjonowania.

Celem i efektem terapii psychomotorycznej jest konstrukcja lub aktywizacja sieci neuronalnych,
które odpowiadają za mózgowe procesy integracyjne.

Terapia psychomotoryczna adresowana jest do dzieci, u których obserwuje się:
- zespół niezgrabności ruchowej: potykanie się, słaba koordynacja ruchowa, współruchy, niewielkie zaburzenia
  równowagi, męczliwość,
- opóźniony rozwój mowy i trudności w porozumiewaniu się,
- opóźnienie znajomości schematu ciała /mylenie i nieprawidłowe nazywanie części ciała) oraz wynikający z tego
  brak orientacji w czasie i przestrzeni,
- zaburzenia lateralizacji (brak dominacji jednej ze stron ciała),
- obniżona samoocena, trudności w nawiązywaniu prawidłowych relacji z rówieśnikami i osobami dorosłymi,
- trudności w uczeniu się: w czytaniu, pisaniu, liczeniu, mylenie kolorów i kształtów, trudności i niechęć do rysowania,
- zaburzenia zachowania: nadpobudliwości ruchowa, labilność emocjonalna, trudności z koncentracją uwagi
- tzw: "trudne dzieci".

Terapia prowadzona jest w małych, maksymalnie 5-osobowych grupach: dla dzieci w wieku od 3 do 5 lat
oraz od 5 do 10 lat, dwa razy w tygodniu, po półtorej godziny, bez obecności rodziców. Średnio trwa
od około 3 do 6 miesięcy. Grupa ma charakter permanentnie odnawiającej się. Jednoczy dzieci z różnymi
problemami i na różnym poziomie leczenia. Jest czynnikiem stymulującym do wysiłku i daje dziecku możliwość
porównywania się z innymi dziećmi, naśladownictwa i współdziałania.

Każde z zajęć charakteryzuje się stałym układem obejmującym ćwiczenia dużej motoryki, schematu ciała, małej motoryki, orientacji w czasie i przestrzeni, ćwiczenia indukcyjne, pedagogiczne  i "masaż", rozumiany jako stymulacja dotykowa.

Stały program zajęć ma na celu wytworzenie umiejętności antycypacji, planowania i organizacji czynności
według określonego wzoru. Każde ćwiczenie wykonywane przez dziecko jest zintegrowane, tzn. łączy
doznania ruchowe, czuciowe, słuchowe, wzrokowe i emocjonalne.
Wszystkie czynności są połączone z mową, gdyż  ruch i funkcje mowy wzajemnie się stymulują.
Mowa staje się regulatorem zachowań ruchowych i jest utrwalana przez powtarzanie. Stopień trudności
ćwiczeń jest dostosowany do wieku i dojrzałości rozwojowej dziecka. Zajęcia mają postać zabawy, dzięki
temu są dla dziecka przyjemniejsze, ciekawsze i łatwe do zaakceptowania.

ZAPAMIĘTAJ !
Konsekwentnie prowadzona terapia pozwala na przezwyciężenie problemów i poprawę
funkcjonowania dzieci w otaczającym środowisku, stosownie do wieku i predyspozycji
psychofizycznych.